بوبک

پنجشنبه آخرین امتحان ترم اول ارشد رو دادم. دوماه تحصیلی و یک ماه امتحانی باعث شد همه چیز سریع و فشرده پیش بره. روزهای ابتدایی که درگیر خرید لپ تاپ و کارای ثبت نام و پست و بانک و... بودم. کلاسا غیر حضوری بود شنبه تا چهارشنبه. استادا مدام هر درس رو چند بار در هفته درس میدادن. خیلی بیشتر از حجمی که مناسب دوماه باشه. اینکه یک بار سر کلاس باشی یکبار کلمه به کلمه جزوه بنویسی و یکبارم بخونی شدنی نبود. مدام عقب بودم و نگران. وسطای ترم که گفتن امتحانا مجازیه استرسم بیشتر شد چون اون چند روزی هم که برای خوندن امتحانا فرجه بود هم توی جابه جایی هدر میرفت. خداروشکر ولی مجازی شد. گاهی بچه ها کمک کردن و جزوه دادن ولی خیلی وقتا هم توی خیلی موارد تک روی داشتن. حس میکنم این شاید خصلتی باشه که توی دانشگاه های رده بالا جریان داره. توی دانشگاه های قبلی من همچین رفتارایی ندیدم که مثلا جزوه ها و تمرین هاشونو از هم دیگه قایم کنن که عین بچه ها مال منه به کسی نمیدم و من میخوام نمره م از همتون بالاترشه و یکسری رفتارای دیگه. دانشگاه های قبلی 99 درصد بچه ها همدلی داشتیم مدام به هم کمک میکردیم توی همه زمینه ها ولی اینجا اصلا اینجوری نیست. حس میکنی توی پیست دو میدانی افتادی که هرچی بدوی باز عقبی و رقیبات انقدری خودخواهن که اگر بیفتی هم با سرعت از روت رد میشن و عین خیالشونم نیست چه بلایی سرت میاد. این رفتارا برام عجیبه و جدید. واسه همین چیزا بود که دلم میخواست خودمو به چالش بکشم تا ببینم توی این دانشگاها چه رفتارایی جریان داره. استادامون ولی خداروشکر خیلی مهربون و کار درستن. درسته یکیشون بیش از حد درس داد و باعث شد نمره ی متوسطی بگیرم ولی همین همراه و جوابگو بودن و خوب درس دادنشون خیلی بهم میچسبه. نظم و دقیق بودن و با برنامه بودن این دانشگاه توی همه زمینه ها واقعا حالمو خوب میکنه برعکس دانشگاه قبلی که بی برنامگیش دیوونه م میکرد. درکل بخوام بگم راضیم خداروشکر ولی این دو سه هفته انقد تحت فشار استرس درسی بودم که کلی جوش زدم. هنوزم بعد دو روز استرس دارم بیخودی و هنوز حالم میزون نشده. حس عجیبیه که پارسال این موقع داشتم واسه کنکور میخوندم و الان جایی هستم که فکرشم نمیکردم و گاهی یادم میره که دارم وسط آرزوی پارسالم زندگی میکنم. در حال حاضر آینده واسم مبهمه و دل خوش و سرگرمم به درس هام. امید دارم در آینده اتفاقای خوبی بیفته که تمام این سختی هارو فراموش کنم. امید دارم...