بوبک

دیروز فهمیدم سرمایه ای که فکر میکردم یک سوم از مبلغ کل کار رویاییمه تبدیل شده به یک پنجمش به خاطر دلار. حالا دارم دورتر و دورتر میشم از رویاهام. این روزا انقدر فشار روحی روم هست که گاهی حس میکنم دارم روزای آخر زندگیم رو میگذرونم. نگرانی آینده چیزیه که هیچ وقت رهام نمیکنه. میدونم توی این کشور فقط اوضاع بدتر میشه ولی هی با خودم میگم اگر برم پس خانواده م چی؟ نمیتونم توی این وضعیت تنهاشون بذارم. روزای سختیه وقتی توی مه ایستادی و نمیدونی چی قراره در انتظارت باشه. وقتی دلت قرص نیست که یکی بیاد هرجا گیر کردی کمکت کنه. یکی که بگه تو حرکت کن من برات همه کار میکنم. این روزا دارم غرق میشم. دارم غرق میشم توی این همه غم و ابهام و هی زور میزنم تا واسه چند لحظه خودمو بیرون بکشم تا وقتی یه نور امید بتابه و منو نجات بده. دارم سعی میکنم خودم رو تا اون روز زنده نگه دارم. دارم تمام تلاشمو میکنم. وقتی میترسم مدام این جمله توی سرم تکرار میشه که و توکلوا علی الله. هی به خودم میگم توکل کن دختر، خدا حواسش هست کمکت میکنه. یه روزایی از خودم بدم میاد هی به خودم میگم ازت متنفرم. تازگی فهمیدم این یه نوع آزار کمال گراییه که بابت کار اشتباه خودت یا دیگران کل وجود خودت رو زیر سوال میبری. سعی میکنم توی آینه زیاد نگاه نکنم تا بیشتر از این خودمو سرکوب نکنم. میون همین حس های من اینکه استاد س انقد بهم باور داره شبیه یه رویاست. اینکه یه نفر پیدا شده بدون اینکه منافعی هم براش داشته باشه انقد منو و توانایی هام رو شناخته و بهم افتخار میکنه نوریه که قلبمو زنده میکنه. به قول آنشرلی یه روز میفهمی اگر جایی هستی که بهت احترام نمیذارن به خاطر این نیست که تو محترم نیستی بلکه اون آدما بودن که نتونستن تورو بفهمن و بشناسن...