بوبک

من ازونام که زیادی امید دارم به همه چیز مخصوصا آدما۰توی هرگونه رابطه از خانوادگی تا دوستانه و ۰۰۰ از انگشت های یک دست هم کمتر پیش میاد کاملا از چیزی قطع امید کنم۰مدام به هرچیزی فرصت میدم همش منتظر اینم یه تغییری ایجاد بشه که بتونم بدی هارو نادیده بگیرم و به خاطر همینم حتی تو بدترین آدم ها و چیزها بالاخره نهایتش یه خوبی پیدا میکنم و اونو تو ذهن خودم بزرگ میکنم که بتونم بدی هارو تحمل کنم و نادیده بگیرم۰ولی گاهی اوقات همین زیادی امیدوارم بودنم به خودم ضربه میزنه گاهی حتی تحقیر میشم ولی باز اون خوبیارو علم میکنم که این خوبیارو ببین قدرنشناس نباش اشکال نداره۰گاهی حتی دنبال معجزه م که اوضاع تغییر کنه۰شاید بخشیش به خاطر اینه که وقتی از کسی یا چیزی قطع امید کنم دیگه برام تموم میشه انگار توی وجودم میکشم اون اتفاق رو و یه بی حسی خاصی دیگه نسبت بهش پیدا میکنم که این تا مدتی حال خودمو بد میکنه۰بماند که توی رابطه ی خانوادگی یه بار با همین فرایند طولانی از یکی قطع امید کامل کردم و دست بر قضا تغییر کرد اون آدم چندوقت بعد و دوباره زنده ش کردم ولی خب اینبار با این تفاوت که بدی هاشو گوشه ی ذهنم گذاشتم که بدونم خیلی بهش نزدیک نشم که بتونه بهم ضربه بزنه۰داشتم میگفتم۰۰۰ حالا هم انقد که امید زیادی دارم ، دارم به خودم ضربه میزنم و خودمم میدونم امید واهی دارم ولی همش میگم نه خب بالاخره خوبی هم داره ولی میدونم که باید قطع امید کنم باید قبول کنم شکست خوردم باید بپذیرم آقا من باختم بابا گندش دراومده دیگه ولی خب هرچقدر هم که بگم باز یه سوسوی امید ته قلبم روشنه ۰۰۰کاش قلبم بفهمه باید گاهی قبل از اینکه دیر بشه قطع امید کامل کرد۰۰۰