بوبک

نمیدونم بقیه آدما هم اینجورن یا نه ولی من خیلی وقتا وقتی به گذشته برمیگردم، خودمو از نگاه شخص سوم میبینم. مثلا خودمو میبینم که داره اون روزا رو میگذرونه و حواسش به دوربین شخص سوم نیست. میخنده، گریه میکنه، غصه میخوره و...

من تو زمان آینده هم خیلی وقتا از نگاه شخص سوم به خودم نگاه میکنم. البته که عهد کردم تو آینده خیلی جولان ندم که پس فردا اگه نشد اونی که باید میشد زیاد غصه نخورم و بگم همین بود دیگه، راضی باش.

جدیدا زمان حال رو هم گاهی مشابه فیلم زندگی دوگانه ورونیکا میبینم. مثلا اون روز وقتی توی مغازه ایستاده بودم تا کارت دانشجوییمو پرس کنم وقتی به خیابون نگاه کردم، خودمو دیدم که شبیه تمام روزهای قبل با مقنعه و کوله ی سنگین از جلوی مغازه رد میشه. چشمش به کلمه ی پرینت شده ی پرس روی در شیشه ای مغازه میوفته و با خودش میگه باید یه بار بیارم کارتمو بعد یه سال بالاخره پرس کنم و رد میشه.

یه وقتایی که تنهام انگار خودمو از زاویه ی یه دوربین دیگه نگاه میکنم که یه دختر خسته ی کوله به دوش قدم میزنه و میره دانشگاه یا داره برمیگرده...